Meer informatie

Op de aloon-aloon, een ruim plein voor de kaboepaten van de regent van Bandoeng, hadden boogschutterswedstrijden plaats. [Koch - Verantwoording, 46-47], [Het Indische Leven, 4, 73]

Ook te Bandoeng viel het mij op, dat de straathandel met al zijn levendigheid en kleur, met zijn lichtjes bij avond en zijn vrolijk gewemel van en opgedirkte vrouwtjes, niet meer bestaat. Ook daar is de aloen-aloen woest en ledig bij avond, en de eetgelegenheden zijn teruggedrongen naar particuliere erven, waar zij veel moeilijker zijn te bereiken dan vroeger. [Walraven – Eendagsvliegen, 106]
De aloon-aloon zelf, vroeger vermoedelijk toch wel beplant met waringins, is helaas gereduceerd tot een plat grasveld met wat struikjes en een toeristen-informatiekantoortje erop waar we met open armen ontvangen worden als we wat gegevens willen hebben over treinen en bussen. [Vervoort – Vanonder de koperen ploert, 38]

De Aloon-aloon wordt zijdelings genoemd in: [Van Maurik – Indrukken van een Tòtòk, 232]

Bouwer meldt gedwongen manifestaties op de Aloon-aloon tijdens de oorlog en Koch geeft aan, dat een dergelijke manifestatie ook na de oorlog nog plaatsvond:
[Bouwer – Het vermoorde land, 30-31], [Bouwer – Het vermoorde land, 166], [Bouwer – Het vermoorde land, 305-306]
Op 4 Mei had op de aloon-aloon te Bandoeng een grote door Nederlanders georganiseerde bijeenkomst plaats, waarvoor Soendanezen uit de meest afgelegen dorpen en desa's opgetrommeld waren – velen werden met legertrucs naar Bandoeng gebracht – ,waar de negara Pasoendan als zelfstandige staat, binnen het gezagsgebied van de Republiek, uitgeroepen werd. [Koch - Verantwoording, 264-265]

Meer informatie

Voordien was in de Preangerbode een polemiek verschenen tussen Dr. Tjipto Mangoenkoesoemo en de hoofdredacteur van dit blad:
Tjipto had een in het Nederlands gestelde brochure geschreven over de oorzaken van de opstandspoging, die hij, terecht, toeschreef aan de reactionaire onderdrukkingspolitiek van G.G. Fock, in het bijzonder aan diens onmatige verzwaring van de belastingen der inheemsen, en hij voerde een uitvoerige polemiek daarover met de hoofdredacteur van de Preangerbode, de heer Craye. Die polemiek was een in de Indische perswereld door zeldzaamheid opvallend staaltje van gedachtewisseling tussen elkaar wederzijds respecterende politieke tegenstanders. Maar men mocht niet verwachten dat de bureaucratie dáárvoor oog zou hebben. 
[Koch – Batig slot, 148-150]

Aan het eind van de eerste wereldoorlog was men huiverig dat de onlusten in Europa over zouden slaan naar Indië:

De gouverneur-generaal liet toen door de regeringsgemagtigde voor algemene zaken, mr dr D.Talma, in de Volksraad de bekende verklaring van 18 November afleggen, waarbij erkend werd, dat staatkundige hervormingen noodzakelijk waren en medegedeeld werd, dat een commissie zou worden ingesteld die voorstellen betreffende hervormingen zou hebben te doen.
[Koch - Verantwoording, 99] 

In April en Mei 1919 had te Bandoeng de eerste bijeenkomst plaats van de Herzieningscommissie-Carpentier Alting ter bespreking van de beginselen waarop de voorstellen zouden berusten. Zij duurde drie weken. Op Maandagmorgen vertrok ik per trein naar Bandoeng en Zaterdagsmorgens keerde ik naar Buitenzorg terug. Acht leden van de commissie logeerden in Hotel Homann en acht in Hotel Preanger, anderen vonden bij familie of vrienden onderdak. De vergaderingen hadden plaats op de galerij der bovenverdieping van het gebouw Vorkink.
[Koch - Verantwoording, 116-117]

Meer informatie

Woensdag j.l. zijn echter 40 Indo-Europese vrouwen, die destijds werden verhoord, opgeroepen om bij de Kenpeitai te verschijnen. De Japanners hadden het doen voorkomen, alsof de vrouwen alleen een straf-preek aan te horen zouden krijgen en daarna in vrijheid zouden worden gesteld. Geen van de dames behoefde kleding of toilet-artikelen mee te nemen. Op 2 na zijn echter allen naar de Bantjeuh-gevangenis gebracht.
[Bouwer – Het vermoorde land, 273]
De Japanners hebben een nieuwe bron van inkomsten aangeboord. Als je tegenwoordig uit voorarrest wordt ontslagen of je straftijd hebt uitgezeten, krijg je een rekening gepresenteerd voor kost en inwoning gedurende de tijd van je voorarrest of straftijd à raison van 60 cent per dag.
[Bouwer – Het vermoorde land, 278-279]
De cellen van de politie zijn leeggemaakt, wat meestal verhoogde aktiviteit voorspelt. Alle arrestanten zijn naar de Bantjeuj-gevangenis overgebracht. De stormbal zal vandaag of morgen dan ook wel moeten worden gehesen. Insiders menen te weten, dat het weer eens zal gaan om clandestiene radiotoestellen.
[Bouwer – Het vermoorde land, 283]
De Europeanen zijn weer in grote onrust. Clandestiene contacten met gevangen vrouwen en mannen in de Bantjeuj-gevangenis zijn uitgelekt. De Kenpeitai heeft de zaak in handen. Als je dan de verhalen hoort, hoe de Japanners met hun vrouwelijke gevangenen omspringen, slaat de schrik je om het hart.
[Bouwer – Het vermoorde land, 306a]
Van de meesten van deze bejaarden is hun enige misdaad, dat zij 60 of meer jaren geleden in Holland werden geboren. Ook is een aantal Ambonezen in arrest gesteld onder wie ds. Uniputty. Allen zijn in de Bantjeuj-gevangenis opgesloten. In de afgelopen nacht is daar al een van de oudjes overleden.
[Bouwer – Het vermoorde land, 321]

In augustus '45 worden ook de vrouw, de schoonmoeder en een vriend van de schrijver gevangen genomen

Na een doorwaakte nacht volgde een eindeloos lange dag van tevergeefs wachten en talloze teleurstellingen. Ze zijn nog niet terug. Ze zijn gistermiddag regelrecht naar de Bantjeuj-gevangenis gebracht. Dat betekent: voorarrest voor onbepaalde tijd, tot de een of andere Japanner het eindelijk eens in zijn hoofd krijgt om hen te verhoren of een zaak aanhangig te maken.
[Bouwer – Het vermoorde land, 369-372]
Ivy, schoonmama en Hans moeten uit de Bantjeuj-gevangenis vóór de Indonesiërs die overnemen. Nieuwe pogingen om hen vrij te krijgen zijn mislukt.
[Bouwer – Het vermoorde land, 374]
Ivy, schoonmama en Hans zijn vanmorgen uit de Bantjeuj-gevangenis ontslagen met schurft en dysenterie en elk enkele kilo's afgevallen.
[Bouwer – Het vermoorde land, 383-384]

Meer informatie

Het lidmaatschap van de Sociëteit is in 1914 te duur voor de Tweede-luitenant. [Indisch Bouwkundig Tijdschrift-17, 67]

De sociëteit bood Du Perron de mogelijkheid om de erotiek te ontdekken:
Maar eindelijk ontmoette ik een meisje dat twee jaar ouder was (16 al en ik 14), dat alle franse en engelse liedjes kende, dat er uitzag als een jonge vrouw, donker, met kleine ogen en een ronde neus, en toch verre van onknap, vooral in sarong-kebaja. In de soos van Bandung liet zij zich het hof maken door een officier, en om de man te plagen dronk zij met mij uit één glas.
[Du Perron – Het land van herkomst, 271-272
Zondagavond, in de soos, vonden wij Leni met haar vriendinnetjes, waarvan eigenlijk Hetty, een generaalsdochter met opgetrokken wenkbrauwen en damesachtige maniertjes, verreweg de animerendste was.
[Du Perron – Het land van herkomst, 279-280]
Belloni vroeg mij eens geheimzinnig of ik Trude kende; hij had in de soos met haar gedanst en zij had hem over mij gesproken. Ik had Trude in geen maanden gezien. Hij wilde van mij weten hoe vast en hoe zacht en van welke vorm precies sommige delen van haar lichaam waren; ik zei hem dat ik het werkelijk niet zeggen kon. "Ik kan het je zeggen, zei hij, omdat ik altijd daarop let als ik met een vrouw dans.
[Du Perron – Het land van herkomst, 280-281]

Het is niet duidelijk of met de officierssociëteit Concordia wordt bedoeld:
Op de Bragaweg hoorden we, eerst vaag, maar later duidelijk, muziek, dansmuziek. Die bleek te komen uit de officierssociëteit. Het was de wekelijkse dansavond en het leek of niemand zich door de oorlog had laten weerhouden.
[Nieuwenhuys – Een beetje oorlog, 43]

Terwijl Wim Kan in een liedje over Concordia mijmert, schrijft Bouwer wat er tijdens de oorlog in dat gebouw gebeurt.
En als ik ooit in Concordia ga eten,
neem ik m'n etensblikje mee, dat smaakt bekend!
En ja – 't voornaamste zou ik bijna vergeten:
onze eigen kok hier uit het kampement.
[Kan – Burma dagboek, 51]

1942 – De generale staf van het K.N.I.L. is nu ondergebracht in de Sociëteit Concordia aan de Grote Postweg, waar onder leiding van gen. Ter Poorten de liquidatie van de Nederlands-Indische strijdkrachten wordt voltooid.
[Bouwer – Het vermoorde land, 32]
De Sociëteit Concordia zal aanvankelijk een restaurant, later een Japanse club met damesbediening worden.
[Bouwer – Het vermoorde land, 48]
1944 – Voor de Japanners is het nieuwe jaar slecht begonnen. Nieuwjaarsdag s avonds om zeven uur is de Sociëteit 'Concordia' hier aan de Bragaweg – centrum van het lokale Japanse nachtleven – in brand gevlogen en gedeeltelijk in as gelegd. Men zegt, dat kortsluiting de oorzaak van de brand was.
[Bouwer – Het vermoorde land, 231]
De brand in de Sociëteit 'Concordia' is bij de Kenpeitai in onderzoek en er schijnt dus meer achter te zitten. Op de bevolking heeft de brand diepe indruk gemaakt. Zij is nu eenmaal bijgelovig en hecht waarde aan voortekenen.
[Bouwer – Het vermoorde land, 233b]

Ook gebeurtenissen in de toneelzaal worden beschreven:
De eerste europese toneelopvoering die ik zag, brengt mij in een beschaafder negorij en zes jaren verder: ik zag toen de Haghespelers te Bandung, een avond van de wedrennen van Tegallega; het was een soort detective-klucht, getiteld 'Agent no 666'. Cor Ruys speelde de agent, met een plattere leukheid, geloof ik, dan ik later van hem gezien heb; onder de andere spelers waren Verkade, Enny Vreede, Annie van Ees en Paul de Groot. Het was waarschijnlijk een stevig snertstuk, heel speciaal voor lndië uitgezocht, en de Bandungers zelfs noemden het in de pauze een 'draak'.
[Du Perron – Verzameld Werk II, 540-541]
Voor de eerste januari 1941 organiseerde ik met enige vrienden een bijeenkomst ter herdenking van de inval der Duitse legers in Nederland. Ze had plaats in de grote schouwburgzaal der sociëteit Concordia te Bandoeng. Een viertal sprekers was uitgenodigd daar het woord te voeren, ook Salim. Hij was de laatste die sprak, en meer dan de woorden van wie hem op het spreekgestoelte voorafgegaan waren en van wie enkelen zich in lege pathetiek verloren, deed hetgeen hij zei ons als Nederlanders tot in het hart door de Duitse inval getroffen gevoelen.
[Koch – Batig slot, 136]

Meer informatie

Bouwer schrijft over het begin van de oorlog.

1942 – Toen ik gisteravond in de lobby van het hotel kwam, was het doorbreken van de Nederlandse linies door het 16e Japanse Leger al algemeen bekend. De lobby leek wel een kerkhof. Service was er allang niet meer. De gasten moesten zelf hun eten en drinken in keuken en bar halen, als er tenminste iets te eten en te drinken was.
[Bouwer – Het vermoorde land, 13, 14-15]
De meeste gasten hadden zich al in hun kamers teruggetrokken. Ivy en ik gingen nog een poosje op het balkon van onze kamer zitten, uitkijkend over de verduisterde Grote Postweg, waar nog grote militaire activiteit was, waarschijnlijk van terugtrekkende troepen. Op mij maakte het de indruk van de stuiptrekkingen van een stervende.
[Bouwer – Het vermoorde land, 16]
De Japanse opperbevelhebber, gen. Imamura is in de afgelopen nacht in Bandoeng aangekomen en heeft zijn intrek genomen in het Savoy-Homann Hotel. Hij vond het blijkbaar toch maar veiliger om niet overdag de stad binnen te komen en heeft tenminste de goede smaak getoond om geen overwinnings-parade te houden.
[Bouwer – Het vermoorde land, 23-24]
Het Savoy-Homann Hotel is een soort bordeel geworden. Een van de nog in dienst zijnde Europese gerants vertelde me vandaag, dat hij van Japanners opdracht heeft gekregen om 50 Indonesische prostituees te zoeken.
[Bouwer – Het vermoorde land, 41]
Een vreemd voorval: [Bouwer – Het vermoorde land, 46c]

Daarom zou ik voorlopig niet willen verhuizen.
Het is zo eenzaam zonder sIaapplank, zonder luizen.
Dat eten halen met je etenspan – da's zó man!
In Hotel Homann komt daar niks van!
[Kan – Burma dagboek, 51]

En na de oorlog:
Er wordt ook gedanst, in de beproefde ball-roomstijl; een enkel paar swingt. Orthodox-islamitische kringen beschouwen de westerse dansen als onzedelijk; over het algemeen trouwens vinden Indonesiërs onze vormen van vermaak zowel enigszins belachelijk als onesthetisch.
[Haasse – Krassen op een rots, 116-117]
De oudere leden van het personeel van hotel Homann spreken Nederlands, in de hall staat onder een vitrine een klein model van het mailschip 'Baloeran' van de Rotterdamse Lloyd (toevallig de boot waarop ik in 1938 naar Nederland reisde).
[Haasse – Krassen op een rots, 124c]
In de lobby kwamen knipmessende heren hun tegemoet. Aan een wand zag Regensberg een grote afbeelding van een passagiersschip. 'Met deze, legendarische mailboten voeren de Hollanders tot 1940 op en neer naar Indië' zei hij tegen Vera.
[Springer – Bandoeng-Bandung, 75-76]
Alles is gezegd, zo is het goed. Regensberg begon houterig naar het bordes te strompelen. Daar pas draaide hij zich om. Otto had zijn wagen de parkeerplaats al afgereden, zat over zijn stuur gebogen te wachten tot de stroom auto's op de Jalan Asia Afrika hem wilde opnemen. Hij keek niet meer naar het hotel, niet meer naar Chrissie. Wel leek het of hij zich onophoudelijk in de ogen wreef, maar heel goed kon Regensberg dat niet zien, want zelf huilde hij en de autoruiten weerkaatsten lila zonlicht.
[Springer – Bandoeng-Bandung, 144-145]

Meer informatie

Tekst op het monument: [Bandung – Aantekeningen – Milestone]

Het was aan Daendels voorbehouden om de geregelde communicatie over land te verzekeren, in de eerste plaats door het in berijdbaren toestand doen brengen over de geheele lengte van den dusgenaamde 'grooten postweg'.
[Encyclopaedie III, 743-744]

De Locomotief 30 Juli 1910 meldt: Op 6 April 1911 zal het honderd jaren geleden zijn dat Bandoeng gesticht werd.
Daendels, de stichter van Indië's waarschijnlijke hoofdplaats: [Indië, geïllustreerd weekblad, 4, 262], [Indië, geïllustreerd weekblad, 5, 63]

De Baron R. van der Capellen, destijds Resident der Preanger Regentschappen, zegt in een zijner officieele rapporten het volgende: Toen ik de onderneming van den nieuwen Bandongschen weg begon, en steeds nieuwe zwarigheden ontmoette, moet ik bekennen dat ik somtijds zelf niet begreep, hoe het mogelijk zoude zijn, een zoodanig werk met zulke onbedrevene werklieden ten einde te brengen.
[Olivier – Tafereelen I, 120-121]

De geheele postweg, van Bantam tot aan Bezoekie, heeft eene lengte van 700 palen, en loopt op verscheidene plaatsen over de toppen en langs de zijden der bergen heen.
[Olivier – Tafereelen I, 184]

Men zou zich zeer vergissen, wanneer men zich van de gehele grote weg op Java, een denkbeeld vormde naar de maatstaf van die weg in 't Lebakse. De eigenlyke heirbaan met zyn vele zytakken, die de maarschalk Daendels met grote opoffering van volk deed aanleggen, is inderdaad een prachtig stuk werks, en men staat verbaasd over de geestkracht van de man die, ondanks alle bezwaren welke zyn benyders en tegenstanders in 't moederland hem in de weg legden, de onwil der bevolking en de ontevredenheid der hoofden durfde trotseren, om iets tot stand te brengen, dat thans nog de bewondering van iedere bezoeker opwekt en verdient.
[Multatuli – Max Havelaar, 51-52]

Mr. Herman Willem Daendels, de eerste Landvoogd die het Koninklijk gezag heeft vertegenwoordigd – àl zijn voorgangers waren Compagnies dienaren – de eerste ook, die officieel den titel van Excellentie voerde. Hij was geen levens-autodidact, geen self made man, want hij had een veelzijdig wetenschappelijke opleiding genoten, doch afgaande op zijn autocratisch beleid en zijn onbeperkte macht zou men hem een dictator kunnen noemen.
[Ido – Indië in den goeden ouden tijd I, 95-96]

Grote weg over Java. Deze weg loopt van Anjer, aan straat Soenda gelegen en dus een der westelykste punten, tot aan Banjoewangi dat aan 't Zuidoostelyk uiteinde des lands, tegenover Bali ligt, en is 270 uur gaans lang. Het aanleggen daarvan was een reuzenwerk, en kon dan ook slechts ten einde worden gebracht door 'n man als Daendels die aan grote wilskracht, verregaande minachting voor byzondere belangen paarde.
[Multatuli – Max Havelaar, 338-340]

Een prachtige weg, vindt ge niet? dien de mannetjes-man banen deed van Anjer tot Banjoewangi's uithoek? – Wee! – indien gij een duizendste gehoord hadt van het kermen en krijten, van de rottingslagen op naakte lendenen, van de verzuchtingen en de vervloekingen, die als muziek waren op wier maat men spade en houweel bewoog; indien gij een duizendste aanschouwd hadt van den jammer en den nood, die dezen weg aan een millioen menschen heeft gekost – gij zoudt hem betreden gelijk men een slagveld betreedt – met gebogen hoofd, en met eene stemme des bloeds in de ooren, roepende tot u van den aardbodem! – Wee!
[Nievelt – Onder de palmen, 189-190]

De naam 'Compagnie', waarmee de Inlander de Hollandse machthebbenden ten huidige dage nog noemt, kwam hem in de gedachte. Maarschalk Daendels en zijn met bloed gecementeerde postweg, de politiek der Indische baten, dat alles was lang geleden. En toch, na zó veel jaren van wel willen en wel doen zag een Javaanse jongen een hem onbekenden Hollander met angst aan. Verjaarde onrecht ooit?
[De Wit – Orpheus in de dessa, 40-43]

Ter wille van de verdediging ontsloot hij het nog niet of nauwelijks door Nederlanders betreden binnenland, door een begin te maken met de aanleg van de Grote Postweg van Bantam naar Pasuruan, een onder omstandigheden van onverbiddelijke tucht in 'heren dienst' uitgevoerd project, dat deze autoritaire, door hervormingsijver bezeten man voor altijd de roep van een beul heeft bezorgd.
[Haasse – Krassen op een rots, 51-52]

In Bandoeng worden eindelijk, na drie jaren, verschillende straatnamen gewijzigd. Deze maatregel is al een aantal malen aangekondigd, maar nog steeds met uitgevoerd. Alleen de Grote Postweg krijgt een Japanse naam: 'Yamato Doori'. De andere straatnamen worden Indonesisch.
[Bouwer – Het vermoorde land, 325d]

Meer informatie

Het Preanger-hotel bestond uit een hoofdgebouw met een eetzaal en een leeszaal en aan de voorzijde een pendopo, met rode plavuizen bevloerd, en met een plaatijzeren dak, dat op ijzeren pilaren steunde.
[Koch - Verantwoording, 46a]

Een bedankje: [Couperus – Oostwaarts, 141]

Een incident dat zich in het Preanger-hotel te Bandoeng afspeelde was typerend. Het was in de tijd toen de Vaderlandse Club zich luidruchtig roerde en de bron was van kwaadsappige lasterpraat over politieke tegenstanders. Vooral Stokvis, toen lid van de Volksraad, moest het ontgelden. Toen hij als logé van het hotel in de lobby liep kwam een planter op hem af, die hem een opstopper gaf waardoor hij, met zijn kleine gestalte niet in het minst tegen de ander opgewassen, tegen de grond sloeg.
[Koch – Batig slot, 102-103]

Verderop, in het Preangerhotel, was men bezig als voorzorgsmaatregel flessen drank stuk te gooien. We konden een paar flessen whisky bemachtigen. Die nacht heb ik me, voor het eerst van mijn leven, bijna bewusteloos gedronken.
[Nieuwenhuys – Een beetje oorlog, 43-44]

Vanmorgen hebben trouwens de Japanners mijn auto al ingepikt. Ik was even in de stad om een paar zaken te regelen, toen ik voor het Preanger-Hotel door een Japanse soldaat werd aangehouden.
[Bouwer – Het vermoorde land, 22b], [Bouwer – Het vermoorde land, 20-21]

"Thanks for the nice trip," zei hij toen ik hem rood van de zon en geel van het stof voor het Preanger Hotel afzette. De chauffeur liet hij een pakje Highway achter. Dat was niet de enige reden waarom hij hem niet mocht. Militairen hebben het over het algemeen niet op de Commissie van Goede Diensten. Ze zien het nut niet in van deze instelling. Ze zien hen alleen maar heen en weer toeren in hun nieuwe, witte jeeps. En ze wijzen hen spottend na: "Daar gaat de Commissie van Goede Bijverdiensten..."
[Van Sprang – Laatste acte, 19-21]

In het Preanger Hotel in Bandoeng is het inmiddels feest. De Koninklijke Militaire Academie bestaat honderdtwintig jaar. Een groot aantal officieren vermaakt er zich. Buiten wachten hun auto's.
[Van Sprang – Laatste acte, 77]

Meer informatie

Braga was een macadamweg met enkele Europese toko's, een aantal Europese woningen met kleine voortuintjes, die versierd waren met lelijke witgekalkte potten met planten en aan de voorzijde afgesloten met lage muurtjes. En verder zag men er bamboeschuttingen ter afsluiting van kampongerven.
[Koch - Verantwoording, 46b]

In 1938 de 'meest Europeesche winkelstraat in Ned.-Indië.' [Locale Techniek-7-1, 1]

De Japanse autoriteiten keuren de wijze af, waarop Europese vrouwen zich kleden in shorts en slacks. Op de Bragaweg, de voornaamste winkelstraat van Bandoeng, was ik er vanmorgen getuige van, hoe een Nederlands meisje, dat een pantalon droeg, van drie Japanners bevel kreeg om deze en andere kledingstukken uit te trekken, tot zij nog slechts zeer summier gekleed was.
[Bouwer – Het vermoorde land, 44b]

Op de Bragaweg, Bandoengs voornaamste winkelstraat, zijn een paar Indo-Europese jongens, die onder elkaar Nederlands spraken, door Japanse officieren afgebekt en in hun gezicht geslagen.
[Bouwer – Het vermoorde land, 266-267, 268]

Toch hangt er in de rustige door-de-weekse dagen een sfeer, die verwant lijkt aan de vooroorlogse Nederlands-Indische.
[Haasse – Krassen op een rots, 124b]

In Bandung zijn grote branden uitgebroken, rellen tegen de Chinezen, wel duizend auto's vernield, winkels op de Jalan Asia-Afrika en de dure Braga in brand gestoken en geplunderd, de volkswoede is plotseling opgelaaid (hoe weinig verbaast dat mij, na de atmosfeer die ik er heb ondergaan).
[Ferguson – Nu wonen daar andere mensen, 223-224]

Meer informatie

's Middags om 4 uur kwam Anna van Soekaboemi. Die logeerde ook al bij Koch, maar ook met haar zaten we van het station komende eerst een uur bij Bogerijen.
[Walraven – Brieven, 851-852]

'Dit restaurant heette Maison Bogarijen, mevrouw, waar de Hollanders elkaar kwamen bekijken en volgens mijn bescheiden mening doen ze dat nu weer. Kunt u vanavond heerlijk eten, desgewenst.'
'IJs met slagroom,' zei Regensberg.
'Beroemd, meneer! Was beróémd!'
[Springer – Bandoeng-Bandung, 89]

's Avonds maakten ze een korte wandeling langs de 'Grote Postweg' en de Jalan Braga, vanouds befaamde winkelstraat, maar waarop die faam gebaseerd was kon men nu niet meer zien. Dichte, donkere winkels, één enkel restaurant in bedrijf waar het terras vol Hollanders zat.
[Springer – Bandoeng-Bandung, 80]

Meer informatie

Kerken waren overvol. [Bouwer – Het vermoorde land, 151a] Kerkdiensten in de Nederlandse taal waren met Kerstmis verboden. [Bouwer – Het vermoorde land, 309b]

Er heeft zich op Oudejaarsdag in de Protestantse Kerk gedurende de avonddienst, waarin werd voorgegaan door de Ambonese ds. Uniputty, een merkwaardige geschiedenis afgespeeld. Terwijl de dominee zijn Indonesische preek hield, ontving hij in de preekstoel een briefje van een Japanse toehoorder, een dokter, die vroeg na de preek het woord te mogen voeren. [Bouwer – Het vermoorde land, 311-312, 313]

De kerk, gebouwd in 1923-1925, werd ontworpen door Wolff Schoemaker.
Maar voordien had het architectenbureau Harmsen en Plagge al ontwerpen gemaakt. [De Locomotief, 24 Januari 1917], [De Locomotief, 17 Februari 1917]
Positieve èn negatieve kritiek op het bouwwerk:
[Het] kruissymbool vond bij de kerk te Bandoeng ook een dankbare toepassing. Het heeft aanleiding gegeven tot een goede ruimte-indeeling, echter is bij dezen plattegrond niet aan het bezwaar kunnen ontkomen, dat een deel van de zitplaatsen geen volledig gezicht geeft op de preekstoel, waardoor de toehoorders geheel en al verstoken zijn van het zoo onmisbare concentratiepunt. [Indisch Bouwkundig Tijdschrift-28, 148]
In de latei boven de deur staat een tekst in het Latijn. [Indië, geïllustreerd weekblad-9, 103]

Meer informatie

Het proces tegen Soekarno:
Soekarno had een voortreffelijke verdedigingsrede gehouden die onder de titel 'Indonesië klaagt aan!' in brochurevorm in druk verscheen. Ze maakte, ook in Nederland, indruk.
[Koch - Verantwoording, 196-197]

Beschreven in een roman:
De Landraadweg [Ter Haghe – Iboe Indonesia, 85]
Plotseling verrijst de president in zijn plechtige zwarte toga vanachter de groene tafel. Zijn verkreukte gezicht, geel als verouderde wetboekbladen, buigt zich streng over een bundel foliovellen, de verplichte Nederlandsche vertaling van Halims zelfpleidooi. Hij humt nadrukkelijk en temt met zijn zwarte hamer het stemmenrumoer tot stilte. Dan op schorre toon – want elke zitting maakt hem heescher – geeft hij Halim het woord. Deze heft zich uit de beklaagdenbank, het Maleische manuscript geklemd in zijn nerveuze vingers, en dwingt zich, kalm te lezen.
"Geachte Heeren Rechters; Uw onpartijdigheid staat hoop ik te hoog, om u te storen aan de pogingen van de blanke pers, die u een ongunstig oordeel op wil dringen".
[Ter Haghe – Iboe Indonesia, 97], [Ter Haghe – Iboe Indonesia, 106]

In haar herinnering zag ze Karno weer fier voor de rechter staan en aan de andere kant zijn advocaten in het zwart. Karno's ogen fonkelden; hij leek op een fiere leeuw, vond ze toen, met zijn brede borst en krachtig hoofd.
[Djojopoespito – Buiten het gareel, 48-49]

Soekarno was uiteraard niet de enige die in de loop der tijd voor de Landraad verscheen. [De Locomotief 22 April 1910], [Indië, geïllustreerd weekblad-7, 437-438]

Meer informatie

1917 De Raad van Indië heeft voor de overbrenging van het Staatsspoorbedrijf van Batavia naar Bandoeng gestemd. [De Locomotief, 26 februari 1917]
1921 Het Grand Hôtel National wordt aangekocht. [Indië, geïllustreerd weekblad-5, 50b],
1923 Het hoofdbureau wordt van Batavia naar Bandoeng overgebracht. [Het Indische Leven-6, 933],
1924 De overbrenging vangt vermoedelijk met 1 Juni aan. [Indië, geïllustreerd weekblad-8, 35],
1926 Aanbesteding van het werk: het bouwen van een kantoorgebouw. [Indisch Bouwkundig Tijdschrift-29, 177]

Tevoren hadden de Indonesische ambtenaren in bepaalde betrekkingen, o.a. bij de Staatsspoorwegen, de Douanedienst en andere, de helft of twee derde aan salaris ontvangen van hetgeen de Europese collega's kregen.
[Koch – Batig slot, 13-14]

[...] de heer M.H. Damme, tot dat ogenblik hoofdinspecteur van de Staatsspoor in Indië. Damme is ingenieur en heeft geen verstand van handel. Op het ogenblik bemoeit hij zich nog steeds niet met handelszaken. Hij heeft alle fabrieken bezocht en overal erg deftig gedaan en bij niemand vertrouwen gewekt. Dat kon dan ook bezwaarlijk met het oog op zijn reputatie bij de SS.
[Walraven – Brieven, 54-55]

Op 9 mei 1923 brak een staking van spoorwegpersoneel uit. Er was door het personeel reeds lang geklaagd over onderbetaling en Semaoen, de voorzitter van de Vereniging van Spoor- en Tramwegpersoneel, had getracht, door overleg te voorkomen dat de duurtetoeslag, die reeds met drie vierden was verlaagd geheel zou verdwijnen. In een opgewonden vergadering had de vereniging verklaard dat wanneer Semaoen gevangen genomen zou worden, de arbeid zou worden neergelegd. Semaoen werd toen op 8 mei gearresteerd op grond van een spreekdelict dat hij anderhalve maand tevoren te Tegal heette te hebben gepleegd, en prompt brak de staking uit.
[Koch – Batig slot, 31]

SS door de Japanners overgenomen. [Bouwer – Het vermoorde land, 30c], [Bouwer – Het vermoorde land, 36]

Vele Indonesiërs, die in het begin van de Japanse bezetting hard schreeuwden: 'Nooit meer terug onder de Hollanders!', vragen nu: 'Wanneer komt het einde? Wanneer komt de Nederlands-Indische regering terug?'
[Bouwer – Het vermoorde land, 215-216]

Op het hoofdkantoor van de spoorwegen hier in de stad zijn acht Indonesische employés door de Kenpeitai aangehouden wegens het uiten van ontevredenheid over de voedseltoestand en de algemene onderbetaling van het personeel, die zo scherp afsteekt bij de enorm hoge kosten van het levensonderhoud.
[Bouwer – Het vermoorde land, 245-246]